Κάθε κόμμα, κάθε λαός, κάθε κοινωνία, κάθε στράτευμα και γενικά κάθε ομάδα ανθρώπων που οργανώνεται έχει δύο είδη στόχων. Τους στρατηγικούς στόχους και τους τακτικούς στόχους.
Σε ότι αφορά ειδικότερα τους πολιτικούς στόχους ενός κόμματος, ο μεν στρατηγικός του στόχος αφορά την ίδια την αποστολή του, τον τελικό δηλαδή σκοπό της ύπαρξης του κόμματος, ενώ αντίθετα οι τακτικοί στόχοι του αφορούν επιτεύξεις ενδιαμέσων σταδίων, τα οποία όλα κατατείνουν στην ικανοποίηση του τελικού στρατηγικού στόχου ύπαρξης και λειτουργίας του κόμματος.
Αν αυτή τη στιγμή ρωτήσουμε έναν.... οποιονδήποτε Νεοδημοκράτη, από τα απλά μέλη μέχρι τα ανώτερα στελέχη, ποιος είναι ο βασικός στρατηγικός στόχος του κόμματος, θα πάρουμε τόσες απαντήσεις όσοι και οι ερωτώμενοι. Συμπέρασμα: Το κόμμα αυτό δεν έχει συνειδητοποιημένο στρατηγικό στόχο και επομένως είναι αδύνατο να έχει ενιαίο πολιτικό πλαίσιο αναφοράς και ενιαίο πολιτικό λόγο.
Το μεγάλο πολιτικό σφάλμα του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας ήταν (μέχρι τώρα τουλάχιστον) ότι είχε θέσει ως βασικό της στρατηγικό στόχο την κατάληψη της εξουσίας και μόνο. Όμως κάθε φορά που καταλάμβανε την εξουσία, στην πραγματικότητα δεν ήξερε τι να την κάνει. Και τις δυο φορές που ανέβηκε στην εξουσία, μετά το 1981, ουσιαστικά προσπάθησε να κάνει μια πολιτική διαχείρισης του υπάρχοντος κατεστημένου συστήματος, χωρίς να τολμήσει κάποιες θεσμικές και κοινωνικές τομές. Βασική αιτία ήταν η έλλειψη στρατηγικού στόχου και σχεδίου. Θα έπρεπε λοιπόν η κατάληψη της εξουσίας να αποτελεί τακτικό στόχο για την επίτευξη του στρατηγικού της στόχου (που φυσικά δεν είχε) και όχι αυτοσκοπός.
Ποιος λοιπόν θα μπορούσε να ήταν από εδώ και πέρα ο βασικός στρατηγικός στόχος της Νέας Δημοκρατίας, που επί της ουσίας θα σήμαινε το τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου και την αλλαγή του συσχετισμού 60-40;;
Απάντηση: «Ο ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ της κοινωνίας». Δηλαδή επί της ουσίας ο μετασχηματισμός της κοινωνίας από μία υπανάπτυκτη ισοπεδωμένη κοινωνία επιδοτούμενου ψευτοσοσιαλισμού σε μία παραγωγική ελεύθερη δημοκρατική κοινωνία. Σε μια μελλοντική κοινωνία όπου οι πολίτες θα συμμετέχουν οι ίδιοι αφενός στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας, αφετέρου στην παραγωγή και δίκαιη διανομή του πλούτου.
Ηχεί άραγε υπερβολικός ή εξωπραγματικός στόχος;; Πέστε μου τότε: Τι την θέλει την εξουσία ένα Κεντροδεξιό κόμμα σε μια κοινωνία Κεντροαριστερής απόχρωσης;;; Πως θα εδραιώσει την εξουσία του ένα φιλελεύθερο κόμμα σε μια κοινωνία που σκέφτεται και ζει σοσιαλιστικά;; Γιατί άραγε υπάρχει η Νέα Δημοκρατία, για να κάνει δηλαδή ένα διάλειμμα διαχείρισης μέχρι οι πολίτες να ξαναεπιλέξουν το ΠΑΣΟΚ;;;; Ε, τότε λοιπόν αυτό το Κεντροδεξιό κόμμα δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Επομένως,αυτός θα μπορούσε να είναι ο μόνιμος, ο βασικός στρατηγικός στόχος, πάνω στον οποίο θα οικοδομούνταν το πρόγραμμα και ο ενιαίος πολιτικός λόγος της Νέας Δημοκρατίας.
Για την επίτευξη αυτού του στρατηγικού στόχου θα πρέπει πρώτα να επιτευχθούν ενδιάμεσοι τακτικοί στόχοι που έχουν να κάνουν αφενός με αλλαγές θεσμών, αφετέρου με ήττα διαφόρων εμποδίων που στηρίζουν το υπάρχον καθεστώς και ζουν παρασιτικά σε βάρος της ευρύτερης κοινωνίας. Όμως για να επιτευχθούν οι ενδιάμεσοι στόχοι, που προϋποθέτουν την κατάληψη της εξουσίας, θα πρέπει η Νέα Δημοκρατία να αναλάβει την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων και να παρασύρει τους αντιπάλους της να παίξουν στο δικό της γήπεδο, εκεί που θα είναι ανίκητη, ανεξάρτητα από στήριξη ή πόλεμο κοινωνικών νταβατζήδων και ΜΜΕ. Το ποιο είναι ακριβώς αυτό το γήπεδο περιγράφεται σε άλλη ανάρτηση με τον τίτλο «Προσυνεδριακές σκέψεις για το μέλλον της Νέας Δημοκρατίας».
ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ
Για να πιστέψουν όμως οι πολίτες και να συνδράμουν στο στόχο της Νέας Δημοκρατίας, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να πιστέψει στο στόχο της η ίδια η Νέα Δημοκρατία.
Μια πρώτη απόδειξη αυτής της πίστης θα είναι η αλλαγή των εσωκομματικών θεσμών και πρακτικών του παρελθόντος που δεν πείθουν πλέον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου