Ήττα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Οι συνδικαλιστές μας τώρα δικαιώνονται.

Ο αγώνας των συνδικαλιστών τώρα δικαιώθηκε. Τώρα πλέον εκτέλεσαν την αποστολή για την οποία τους ετοίμαζε το πολιτικό σύστημα τόσα χρόνια. Και όχι μόνο τώρα. Κάθε φορά που υπάρχει συσσωρευμένη λαϊκή αγανάκτηση, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αναλαμβάνουν ρόλο εκτόνωσης της αγανάκτησης.

Αυτοί είναι οι συνδικαλιστές μας. Αυτούς έχουν εκλέξει οι εργαζόμενοι να υπερασπιστούν τα εργατικά τους δικαιώματα. Ενώ άλλοι κρατικοδίαιτοι κηφήνες καταλήστευσαν το δημόσιο χρήμα, τα κομματικά συνδικαλιστικά στελέχη, όπως και.....

οι βουλευτές, αγελαία προδίδουν τις προσδοκίες των πολιτών και των εργαζομένων υπέρ των κομματικών ηγεσιών και των στηριγμάτων τους.

Αντί να τρίξουν τα δόντια προς την κυβέρνηση και την ηγεσία της, αποφασισμένοι να κατεβάσουν διακόπτες και ρολά διαρκώς μέχρι να αναγκαστεί το πολιτικό σύστημα να σεβαστεί τον άνθρωπο – εργαζόμενο, που δεν χρωστάει τίποτα να τρέφει έναν ολόκληρο εσμό παρασίτων, απεναντίας συμφώνησαν σε πάγωμα μισθών για ένα χρόνο και αύξηση σε ένα χρόνο 1,5%, όταν ήδη σήμερα ο επίσημος πληθωρισμός τρέχει με 5,3% και ποιος ξέρει του χρόνου πόσο. Άραγε θα πει κανείς συνδικαλιστής στους εργαζόμενους ότι, εκτός των άλλων, το εισόδημά τους μειώνεται και 5,3% το χρόνο;

Κι’ όμως, όλα αυτά έχουν το θράσος να τα παρουσιάζουν ως νίκη και δικαίωση των δήθεν αγώνων τους, διεκδικώντας προφανώς «υπερήφανα» να παραμείνουν στις ηγετικές θέσεις τους, αντί να παραιτηθούν ζητώντας συγνώμη που δεν μπορούν να προστατεύσουν τους εργαζόμενους.

Αλλά που βρέθηκε ευθιξία.

Ο λαός μας λέει. «Το μήλο θα πέσει κάτω από τη μηλιά».

Εφόσον ευθιξία δεν υπάρχει στις πολιτικές ηγεσίες, γιατί άραγε να υπάρχει και στα φερέφωνά τους στις συνδικαλιστικές ηγεσίες;